بی گمان یکی از هنر هایی که معلم ادبیات باید نیک بداند و در کاربستش اهتمام خاصی ورزدلحن و نحوه خوانش متون نظم و نثر است.گوشه ای از هنر معلمی یک معلم درآن رقم می خورد که چسان می خواند و چسان می گوید. نیکو خواندن و نیکو گفتن از شاخصه های ممتاز معلم ادبیات پارسی است. به جاست تا با اهتمام ویژه ای در به کار گیری این ابزار زیباییهارا دوچندان و ادبیات را آن گونه که درخوراست پاس بداریم.
لحن یعنی آواز خوش و موزون، نوا، کشیدن صدا یا اجتماع حالت های صداهای مختلف. (دهخدا) لحن، نحوه خواندن و بیان کردن جملات است با توجه به شرایط موجود و فضای حاکم بر جمله و کل متن. باید دانست که به هنگام ادا کردن متن و به لفظ درآوردن آن، نه تنها هر متن، لحن خاص خود را اعم از طنز یا جد می طلبد، بلکه هر بند (پاراگراف) و هر جمله نیز به تنهایی لحن خود را دارد و ممکن است در هر بند انواع و اقسام لحن ها و حالات به کار گرفته شود و در کنار این موارد در هر جمله، هر کلمه نیز می تواند شکل و آوای خاص خود را داشته باشد. به عنوان مثال در شعرها، قافیه ها و ردیف ها در انواع مختلف، آواهای متفاوت و تلفظ های گوناگون را می طلبد و یا ممکن است تأکید شاعر یا نویسنده در هر جمله کوتاه روی کلمه ای خاص باشد که با رعایت لحن کامل و علائم نگارشی و احوال نویسنده شکل خاصی به خود می گیرد.