البته این روش متناسب با توان دانش‌آموزان سن های مختلف استفاده می‌شود. یعنی در پایه های اول فعالیت های خود ارزشیابی ساده تر مورد استفاده قرار می گیرد. مثلاً ممکن است معلم بعد از یک آزمون نوشتنی(املاء) از دانش‌آموزان پایه اول می خواهند تا با مراجعه به کتاب درسی به بررسی املای خود بپردازند و اشتباهات احتمالی آن را پیدا کنند و سپس اصلاح کنند. بااین کار ضمن بهبود یادگیری و مهارت نوشتن، دانش‌آموزان "خودارزشیاب" می‌شوند و یاد می‌گیرند در جریان زندگی پیوسته خودشان را ارزشیابی کنند و اشتباهاتشان را اصلاح کنند. اما در پایه های بالاتر از دانش آموزان بخواهد تا در باره روزنامه دیواری که تهیه کرده اند نیز قضاوت بکنند. این هم نوعی خود ارزشیابی است اما اندکی پیچیده تر که مناسب دانش آموزان پایه های بالاتر است. "خود ارزشیابی" یکی از مهارت های اساسی و مهم در زندگی است که در این شیوه ارزشیابی مورد توجه قرار می گیرد.
والدین نیز وقتی اعتقاد پیدا می‌کنند که هدف رفتن به مدرسه، یادگیری است نه نمره گرفتن، اولاً به‌جای اینکه از فرزندشان بپرسند چند گرفته‌ای؟ از او می‌پرسند چه یادگرفته‌ای؟ با این سؤال به نوعی از یادگیری دانش‌آموزان به نحو توصیفی مطلع می‌شوند و باب گفت‌‌گو را با او درباره آموخته‌هایش باز می‌کنند و دانش‌آموز برایشان توضیح می‌دهد. این کار نیز به نوعی اعتماد بین والدین و دانش آموز را افزایش می دهد.