والدین و همچنین مربیان در این دوره سنی، وظیفه‌ای ویژه به عهده دارند. آن‌ها مجبورند قبل از دست زدن به هر کاری،کودکان را از لحاظ زبان گفتاری تقویت کنند و پرورش دهند و آن‌ها را برای فراهم آوردن زمینه‌های آموزشی مهیا کنند،اطلاعات و دانسته‌های آن‌ها را به شکل منظم و منطقی درآورند، مفاهیم را عمق ببخشند، رفتارهای کودکانه را در جهت صحیح هدایت کنند، زمینه‌های اخلاقی، اجتماعی و معنوی را در کودکان پرورش دهند و تحکیم بخشند و آن‌ها را با بینشی توحیدی، از راه شناخت آثار و پدیده‌های طبیعی به سوی مبدا آفرینش هدایت کنند.
برای آموزش هر موضوعی در هر سنی به دانش‌آموز، باید آن را به همان‌گونه‌ای که کودک محیط خود را درک می‌کند و با همان معنایی که جهان برای او دارد، بیاموزیم. در حقیقت وظیفه ما ترجمه موضوع به زبان فکری خاص کودک در مرحله رشد اوست.
به بیان دیگر، هر موضوعی را می‌توان به زبان فکری خاص کودک تبدیل کرد و در قالب معنایی او ریخت و پس از ادامه یافتن رشد، می‌توان معناها را با عمق و دقت بیشتری بیان کرد.