نقش خانوادهی سالم در پرورش عواطف کودک
خانواده یکی از مهمترین عوامل مؤثّر در رشد همه جانبهی کودک است. در خانواده است که کودک نخستین چشم انداز از جهان پیرامون را به دست می آورد و احساس وجود می کند و می آموزد که چگونه غذا بخورد، حرف بزند، معاشرت و همکاری کند و نیز می آموزد که چگونه محبّت ورزی کرده و نسبت به دیگران ادای احترام کند.
در این راستا اوّلین آموزگاران کودک، والدین او هستند. بر پدر و مادر لازم است تا جان فرزند را لبریز از مهر و محبّت کنند. امّا آنچه بیشر از ابراز محبّت های مستقیم در اعتلای عواطف و احساسات کودکان مؤثر است، فراهم آوردن محیطی آرام، امن و عاری از هرگونه نزاع های خانوادگی است. از جمله مواردی که می تواند به نحو غیر مستقیم احساسات و عواطف کودکان را پرورش داده و آنرا به تقویت نماید، مشاهدهی رفتار عاطفی و مبتنی بر احترام پدر و مادر است. کودک نیازمند به محبّت است و اگر از نزدیک شاهد عشق و محبّت ورزی و گذشت والدین خود باشد، محبّت ورزی را در کانون خانواده می آموزد.
وجود رابطهی عاطفی و پرهیز از اختلاف و نزاع در محیط خانواده به قدری دارای اهمیّت است که خداوند در قرآن کریم والدین را به حسن معاشرت و گذشت از خطاهای یکدیگر سفارش کرده و خطاب به مردان می فرماید:
«با زنان به خوبی رفتار نمایید و اگر هم از آنان [در مورد مسئله ای] ناخشنودید، بدانید چه بسا ممکن است شما از چیزی ناخشنود باشید در حالیکه خداوند برای شما در آن خیر بسیار قرار داده است» (1)
